Inleiding

Mongolië, de naam alleen al roept beelden op van eindeloze steppen, nomaden in traditionele gers, grazend vee, wilde Przewalski paarden, adelaar jagers en een immense leegte en weidsheid. En dat vind je er inderdaad allemaal. Mongolië is puur en authentiek en wordt nog door weinig toeristen bezocht. In deze blog neem ik je mee op reis naar de Altai, de ongerepte wildernis van West-Mongolië. 

Over Mongolië

Mongolië ligt in Noord-Azië en grenst aan Rusland en China. Met een oppervlakte van 1.565,000km2 is Mongolië 38x zo groot als Nederland maar er wonen slechts 3,3 miljoen mensen en daarmee is Mongolië het dunst bevolkte land ter wereld. In het zuiden vind je de Gobi woestijn die ongeveer 1/3 van het land beslaat. Het noorden bestaat voornamelijk uit toendra’s en steppegebieden en in het westen ligt het ruige Altai gebergte (Altay) met toppen boven de 4000 meter.

Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië

Onze reis begint in de hoofdstad Ulaanbaatar. We zijn dan wel in het minst bevolkte land ter wereld maar daar merken we in Ulaanbaatar met haar 1,7 miljoen inwoners nog helemaal niks van. Wat een drukte hier. En wat een tegenstellingen. We zien oude grijze gebouwen uit het Sovjettijdperk naast moderne wolkenkrabbers met enorme displays. Modebewuste jongeren met een iPhone in de hand naast ouderen in traditionele kleding. Het verkeer is chaotisch en raast ons voorbij; oude Russische auto’s maar ook opvallend veel splinternieuwe Toyota Hybride modellen. En overal staan hijskranen, overal wordt gebouwd. Ulaanbaatar is duidelijk een groeiende stad.

Sukhbaatar plein

We gaan op zoek naar het Sukhbaatar plein, het centrale plein van Ulaanbaatar, en hebben het al snel gevonden. Er heerst hier een gezellige drukte. Tieners wisselen de laatste roddels uit, oude mannen spelen een potje schaak en een bruidspaar maakt trouwfoto’s op de trappen voor het parlementsgebouw. In het midden van het plein pronkt een standbeeld van de Mongoolse generaal Sukhbaatar en even verderop staat een groot beeld van de wereldberoemde strijder Djenghis Khan. We ploffen neer op een bankje en laten alle indrukken op ons inwerken. Een droom komt uit, we zijn in Mongolië.

Ganden klooster

Het Ganden klooster is één van de grootste en belangrijkste kloosters van Mongolië. Het complex is opgetrokken in Tibetaanse stijl en bestaat uit meerdere tempels en gebouwen. In de jaren ‘30 zijn veel kloosters vernietigd door de communisten maar dat lot is het Ganden klooster gelukkig bespaard gebleven. We arriveren net op tijd om een gebedsdienst mee te maken en luisteren naar monniken die op monotone toon hun gebeden opzeggen. Naast een handjevol toeristen zijn er vooral veel lokale mensen bij de dienst aanwezig.

Ze schuifelen voetje voor voetje door de tempel en buigen een paar keer diep voor een Boeddhabeeld. Soms laten ze wat geld achter als offer. Buiten worden gebedsmolens rondgedraaid. Na onze eerdere reizen door Tibet, Nepal en Ladakh (India) is het boeiend om te zien hoe het Tibetaans Boeddhisme ook in Mongolië wordt gepraktiseerd. Na de gebedsdienst bekijken we de overige tempels. Één tempel herbergt een prachtig verguld Boeddhabeeld van maar liefst 26 meter hoog. Het is een replica want het originele beeld is door de communisten gestolen en omgesmolten tot kogels….

Vlucht van Ulaanbaatar naar Ulaangom

Vanaf Ulaanbaatar nemen we een binnenlandse vlucht naar de stad Ulaangom in het westen van Mongolië. De volgende ochtend worden we opgehaald door Tsovoo en Ganbat, onze gids en chauffeur voor de komende 2 weken. We wurmen ons op de achterbank van een oude UAZ69 (een Russische terreinwagen) tussen de kampeerspullen en tassen vol voedsel en dan gaat ons Mongolië avontuur echt beginnen. Na een paar kilometer gaat de asfaltweg over in gravel en we rijden de immense leegte in. Het landschap bestaat uit kale zand-en grindvlaktes en chocoladekleurige bergen met besneeuwde pieken. Het voelt alsof we weer kunnen ademen na de drukte van Ulaanbaatar, heerlijk!

We stoppen op een 3600 meter hoge bergpas bij een Oovoo; een stapel stenen versierd met blauwe ceremoniële sjaals en gebedsvlaggetjes. Het is de traditie dat reizigers 3x met de klok mee om de Oovoo heen lopen en stenen of andere voorwerpen op de stapel gooien. Dit is een sjamanistisch gebruik dat moet zorgen voor een veilige reis. We houden deze traditie graag in ere want we hebben nog een lange reis voor de boeg en kunnen wel wat voorspoed gebruiken.

Met een 4×4 door de Altai

Na de lunch rijden we nog een paar uur verder en rond 16.00 uur arriveren we bij onze kampeerplek in the middle of nowhere aan de oever van een rivier. Dit is tevens het startpunt van onze meerdaagse wandeltrekking die morgen van start gaat. We maken kennis met Baina en Batu, de begeleiders van de trektocht. Beide mannen behoren tot de Khoton stam, een etnische minderheid van Turkse afkomst. Volgens onze reisgids leven er in dit gebied ongeveer 7000 Khotons die nog altijd een traditioneel nomadisch bestaan leiden. 

Baina en Batu zetten de tenten op en wij maken een korte wandeling in de omgeving van het kamp. Het is fijn om de benen te strekken na al dat gehobbel in de auto. Als we terugkomen heeft Tsovoo een maaltijdsoep voor ons klaargemaakt van aardappelen, wortelen en ui. Heerlijk!

Rond 19.30 uur verdwijnt de zon achter de bergen en al snel wordt het ijzig koud. We trekken 4 lagen kleding over elkaar aan en toveren onze mutsen en handschoenen tevoorschijn. Terwijl we als 2 Michelin poppetjes naast de tent zitten te kleumen komt er een motor naar ons toe rijden. De bestuurder is niet ouder dan een jaar of 12, het meisje achterop is een stuk jonger. Ze draagt slechts een korte broek en een T-shirt. Ik begin al te rillen als ik naar haar kijk maar zo te zien heeft ze het niet koud. Ze heeft knalrode wangen, een droge huid en wilde haren. We geven de kinderen wat te eten en daarna rijden ze de leegte weer in. Ik vraag me af waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan.

Wandeltrektocht Mongolië- dag 1

Met een kopje Nescafé in mijn hand probeer ik mezelf op te warmen in het ochtendzonnetje. Ik heb vannacht geen oog dichtgedaan vanwege de kou, dat belooft wat voor de komende dagen als we hoger de bergen intrekken. Tsovoo maakt ondertussen ons ontbijt klaar bestaande uit Turkse Menemen en havermout met appel en rozijnen. 

Terwijl we genieten van ons ontbijt zadelen Baina en Batu de kamelen op. Tsovoo vertelt dat één  kameel maar liefst 150 kilo aan bagage kan dragen. Zoveel bepakking krijgen onze kamelen niet maar onze bagage weegt toch al snel 120 kilo. Om stipt 09.00 uur gaan we van start. Baina en Batu rijden te paard met hun kamelen voor ons uit, Tsovoo, Jan en ik lopen erachteraan. We zijn zo net een fellowship uit Lord of the Rings.

Het eerste stuk wandelen we door een rivierbedding maar al snel gaat het pad over in een slingerend rotspad omhoog. Na 3,5 uur lopen stoppen we voor de lunch. De kamelen worden afgezadeld en we genieten van een pastasalade die Tsovoo vanmorgen heeft klaargemaakt. Het smaakt verrukkelijk, wandelen maakt hongerig! De etappe na de lunch is zwaar en het wordt nog zwaarder als het hard begint te regenen. De rotsen zijn nat en glibberig dus we moeten goed opletten waar we onze voeten neerzetten. Baina en Batu rijden voor ons uit om het kamp alvast op te zetten en al snel zijn ze in geen velden of wegen meer te bekennen.

Voetje voor voetje ploeteren we voort en na een paar uur zien we eindelijk 2 oranje tentjes opdoemen in de mist. Daar is ons kamp. Ik zit er helemaal doorheen en plof uitgeput neer. Tsovoo geeft me een grote kom zoutige melkthee en groentesoep met heel veel knoflook. Daar knapt een mens van op. Na de maaltijd vallen we als een blok in slaap. We hebben vandaag 7,5 uur gelopen maar slechts 20 kilometer afgelegd.

Wandeltrektocht Mongolië- dag 2

Als we wakker worden zien we pas goed in wat voor prachtige omgeving we gekampeerd hebben. Daar hadden we gisteren geen oog meer voor, zo moe waren we. We hebben 12 uur aan één stuk geslapen en voelen ons vanochtend als herboren. Gelukkig is het gestopt met regenen en de zon schijnt uitbundig aan een strakblauwe hemel.

Tijdens het ontbijt wijst Tsovoo naar de berg die we straks gaan beklimmen. Bij deze aanblik zakt de moed me al in de schoenen maar de goede nachtrust heeft wonderen verricht want het kost me weinig moeite om boven te komen. Na de klim dalen we af in een immense vallei. We lopen ieder in ons eigen tempo, in onze eigen gedachten verzonken. Ik zuig de frisse berglucht in me op en geniet van het landschap om mee heen. Van de ruimte. De leegte. De stilte. Die oorverdovende stilte. Ik hoor he-le-maal niks. Zie nergens een teken van leven. Ik ben klein en nietig, slechts een stipje in het immense landschap. Alsof ik de enige mens op aarde ben. Het lopen heeft iets meditatiefs en ik voel me intens gelukkig.

Na 3 uur wandelen stoppen we voor de lunch. In stilte eten we onze pasta op om dat magische gevoel nog even vast te houden. Hierna lopen we in 2 uurtjes naar onze kampeerplek. Een prachtige plek vlakbij een meer. Het is nog vroeg dus we hebben de hele middag om te relaxen. We maken foto’s in de omgeving en kijken toe hoe Baina en Batu de marmotten die ze geschoten hebben villen en vervolgens boven een vuurtje bereiden. Bainu houdt ons grijnzend een marmot voor maar we bedanken beleefd en genieten van onze koolsalade met patatjes. Als de zon ondergaat wordt het al snel koud en we warmen ons aan een knisperend kampvuurtje. Het vuur heeft iets betoverends en we zijn allemaal rozig. Het is nog vroeg als we gaan slapen.

Wandeltrektocht Mongolië- dag 3

Om 02.00 word ik wakker. Ik moet plassen maar heb geen zin om mijn warme slaapzak uit te gaan. Helaas ontkom ik er niet aan en met tegenzin kruip ik de tent uit. Duizenden sterren fonkelen aan de hemel en ook de melkweg is goed zichtbaar, wauw, wat mooi! De volgende ochtend zit er ijs op onze tent, daarom was het zo koud vannacht!

Tijdens het ontbijt vertelt Tsovoo dat er een kameel is weggelopen, Baina en Batu zijn hem aan het zoeken. Pas om 09.30 uur zijn ze weer terug, gelukkig met de kameel. Ze hebben hem 5 kilometer verderop gevonden. Vanwege dit akkefietje starten we pas om 10.00 uur met wandelen. Het eerste gedeelte verloopt voorspoedig. We beklimmen een pas van 3300 meter en dalen af in een vallei.

Na de lunch lopen we in een hoog tempo urenlang door een vlak en eentonig landschap. De lol is er inmiddels vanaf. Mijn voeten doen zeer, ik ben moe, ik heb trek en het begint ook al schemerig te worden. We stellen voor om ons kamp op te slaan maar dat is niet mogelijk omdat er geen waterbron in de buurt is. We moeten doorlopen. Baina en Baitu verzekeren ons dat we er bijna zijn maar pas om 20.30 uur arriveren we bij onze kampeerplek. In het pikkedonker zetten we de tent op en werken nog snel een soepje naar binnen. We zijn kapot en hebben blaren op onze voeten staan. Het resultaat van 10 uur wandelen, afgelegde afstand +/- 35 kilometer.

Achit meer

Als we de volgende ochtend de tent uitkruipen voelen we spieren waarvan we het bestaan niet eens afwisten, werkelijk alles doet zeer. Gelukkig hoeven we niet meer te lopen want de trekking zit erop. Het was heel mooi en heel bijzonder maar ook erg zwaar. We nemen afscheid van Baina en Batu en stappen bij Ganbat in de auto. Het is fijn om hem weer terug te zien. Onze volgende bestemming is Lake Achit. Rondom het meer wonen veel families in gers (traditionele Mongoolse nomadententen), en we gaan op visite bij een vriend van Ganbat.

Melkthee en Mongoolse lekkernijen

We stappen de ger binnen en nemen plaats op de grond. Het is warm en gezellig binnen. Huiselijk. In het midden brandt een kachel die tevens dienst doet als fornuis. Er staat een grote pan melkthee op het vuur, de traditionele drank van Mongolië. De vrouw des huizes geeft ons een kom thee en ze zet een tafeltje met Mongoolse lekkernijen naast ons neer. Er is keuze uit verschillende soorten kaas, harde blokjes yoghurt, boter, koekjes en zuurtjes. De vriend van Ganbat gebaart dat we alles moeten proeven en dat doen we dan ook. Wat een gastvrijheid.

Ik nip van de zoutige thee en kijk om me heen. De wanden en de vloer van de ger zijn bekleed met tapijten. Verder staan er een paar eenvoudige meubelstukken maar bedden ontbreken. Deze mensen hebben weinig materiële bezittingen. Hun belangrijkste bezit is vee en dat geeft alles wat ze nodig hebben; melk, yoghurt, kaas, vlees en zelfs warmte want de poep van het vee dient als brandstof. Wat een bijzondere, pure manier van leven. Na 2 koppen thee nemen we afscheid van het vriendelijke echtpaar en rijden in een paar uurtjes naar het stadje Olgii. Hier overnachten we in een toeristen ger waar we weer even kunnen genieten van de luxe van een warme douche en een echte wc.

Eagle hunters in Bayan Olgii 

De bevolking van de provincie Bayan Olgii in het uiterste noordwesten van Mongolië bestaat voor 90% uit Kazachen; een islamitisch nomadenvolk van Turkse afkomst. In de ijskoude Mongoolse winter (oktober t/m maart) jagen deze Kazachen met afgerichte steenarenden op marmotten, konijnen, vossen en zelfs wolven. Deze eeuwenoude traditie is waarschijnlijk rond 940 na Christus ontstaan. Momenteel zijn er nog +/- 300 Kazachen die de kunst van het jagen met vogels beheersen en deze traditie wordt in ere gehouden tijdens het jaarlijkse Golden Eagle Festival. +/- 80 tot 100 eagle hunters strijden tegen elkaar tijdens verschillende wedstrijden.

Te gast bij adelaar jager Agalai Nurgaiv

Vandaag gaan we op bezoek bij adelaar jager Agalai Nurgaiv en zijn vrouw Alma en hun 2 kinderen. Al snel komen we erachter dat dit niet zomaar een familie is. Agalai is meervoudig kampioen van het bovengenoemde Golden Eagle Festival en zijn dochter Aisholpan werd in 2014 wereldberoemd door als jongste deelnemer en als eerste en enige vrouw ooit dit festival te winnen. Ze was destijds 13 jaar.

Terwijl we genieten van een kom melkthee en de bijbehorende Mongoolse lekkernijen laat Agalai ons trots foto’s van zijn dochter zien. Helaas is Aisholpan zelf niet aanwezig want ze verblijft in een internaat in Olgii. Sinds ze het festival heeft gewonnen is er wel het één en ander veranderd. Bekende fotografen en filmmakers (van onder andere BBC en National Geographic) zochten de familie op om een documentaire over hun leven te maken. Een nieuwe bron van inkomsten die nieuwe mogelijkheden bood. Zo gaat Aisholpan nu naar school in Olgii want ze wilt later dokter worden.

Jagen met steenarenden

Agalai heeft de kunst van het jagen van zijn vader geleerd. Al op 8-jarige leeftijd kreeg hij zijn eerste steenarend, een jong gestolen uit een nest. In zijn bontjas van wolvenvacht laat Agalai ons zijn arenden zien. Het zijn grote vogels met een spanweidte van maar liefst 2 meter. Ik krijg de arend van Aisholpan op mijn arm en het kost me moeite om haar vast te houden, deze vogel weegt zeker 6 kilo. Tsovoo maakt foto’s van ons met de arenden en wij maken foto’s van Agalai. We beklimmen een heuvel in de omgeving van de ger en een paar minuten later komt Agalai aan gegaloppeerd op zijn paard. Arend op zijn arm, bontjas aan, bontmuts op. Wauw, wat indrukwekkend om te zien!

In de namiddag maken we een mooie wandeling en we kijken toe hoe het vee gemolken wordt. Het dagelijks leven gaat gewoon door. Rond etenstijd verschijnt er een grote pan op tafel gevuld met heel veel geitenvlees en een paar aardappelen en uien. Het ziet er niet al te smakelijk uit. De familie, Tsovoo en Ganbat eten gezamenlijk uit de pan. Ze eten met hun handen want er zijn geen borden en bestek. We mogen ook mee-eten maar bedanken beleefd, Tsovoo heeft voor ons gebakken rijst met groenten klaargemaakt.

Om 22.00 uur krijgen we nog een kom melkthee en daarna is het tijd om te gaan slapen. Alma brengt de kinderen naar familie in de naastgelegen ger en we rollen onze slaapzakken uit. We slapen met z’n zessen naast elkaar op de grond. Agalai, Alma, Tsovoo, Ganbat, Jan en ik. Ik doe mijn oordopjes in en kruip diep weg in mijn warme slaapzak. Normaliter doe ik geen oog dicht als ik bij andere mensen in één ruimte lig maar tot mijn eigen verbazing val ik als een blok in slaap.

Afscheid van Agalai en Alma

Om 06.00 uur zijn Jan en ik klaarwakker. De rest slaapt nog en in stilte sluipen we naar buiten. Het is koud, de zon is nog niet op. We beklimmen een heuvel en genieten van een fraaie zonsopkomst. Bij het krieken van de dag zien we de familie tot leven komen. Alma gaat de geiten melken en haar zoon haalt water uit een nabij gelegen waterbron. We wandelen terug naar de ger en nuttigen ons dagelijkse portie havermout. Hierna nemen we afscheid van de gastvrije Agalai en Alma. Wat een bijzondere mensen en wat een voorrecht om even deel uit te mogen maken van hun leven!

Het Tsast Uul gebergte

Onze volgende bestemming is het Tsast Uul gebergte. Urenlang rijden we door een kaal landschap in de richting van de besneeuwde bergtoppen. Onderweg zien we her en der gers staan en soms komen we een herder met een grote kudde schapen en/of geiten tegen. Tsovoo vertelt dat er in Mongolië 3 miljoen mensen leven tegenover 60 miljoen (!) stuks vee.

Hoe verder we het gebied inrijden, hoe rustiger het wordt. De winter komt eraan en veel families zijn vertrokken naar lagergelegen gebieden. We gaan op zoek naar de laatste mensen in de vallei en rond 13.00 uur hebben we ze gevonden. We worden verwelkomd door een reusachtige hond die blaffend op ons af komt rennen. Ik ben blij dat ik veilig in de auto zit.

Verblijven bij nomaden in Mongolië

Ganbat gaat informeren of we hier mogen overnachten en dat is gelukkig geen enkel probleem. Bijzonder hoe gastvrij de mensen hier zijn en zomaar hun huis voor vreemden openstellen, daar kunnen wij in het westen nog wat van leren. We maken kennis met onze gastfamilie; een ouder echtpaar en hun dochter met haar kersverse echtgenoot. Zoals gebruikelijk krijgen we direct melkthee met kaas, yoghurt en koekjes aangeboden. Ik neem een yoghurtbrokje maar heb daar onmiddellijk spijt van want het brokje is zo hard dat ik er niet op durf te kauwen uit angst mijn kiezen te breken. Daarom zuig ik er maar op net zo lang totdat ik lamme kaken heb.

Tsovoo serveert de lunch. Roggebrood met kaas, tomaat en komkommer. Ik kijk ondertussen toe hoe het oudere echtpaar aan het bidden is. Ook deze mensen zijn Islamitisch maar het is eigenlijk de eerste keer dat ik me dat besef sinds ik in Mongolië ben. De islam die hier bedreven wordt is naar mijn idee erg gematigd. Vrouwen dragen wel een hoofddoek maar mannen en vrouwen zitten bij elkaar en gaan heel vrij met elkaar om.

5 kleine witte stipjes in een immens landschap

Na de lunch gaan we samen met Tsovoo de omgeving verkennen. We beklimmen een heuvel en genieten van het uitzicht over de vallei. In de verte zien we ons kamp, 5 kleine witte stipjes in een immens landschap. Het is trouwens duidelijk te merken dat we hier een stuk hoger zitten want het is ijzig koud en we zijn wat kortademig. Terug in de ger nestelen we ons naast de kachel en de rest van de middag blijven we daar zitten. Lekker warm.

Tsovoo speelt een paar liedjes op zijn gitaar en we maken kennis met de bewoners van de naastgelegen gers. Het nieuws dat er Westerlingen op bezoek zijn heeft zich snel verspreid. Iedereen blijft mee-eten vanavond. Net als gisteren staat er geit met aardappel en ui op het menu maar vandaag is er meer variatie want er zit ook macaroni in de pan. De pasta die we vanmiddag hebben gegeven aan de familie als dank voor hun gastvrijheid.

Na het eten krijgen we een kom melkthee en natuurlijk volgt er nog een tweede kom. Even heb ik het idee dat iedereen blijft slapen maar dat is gelukkig niet het geval. Om 22.30 uur gaan de buren terug naar hun eigen ger en rollen we opgelucht onze slaapzakken uit. Vannacht slapen we met z’n negenen naast elkaar en dat vind ik eerlijk gezegd gezellig genoeg.

Tolboo meer

De volgende dagen reizen we verder naar het Tolboo meer waar we wederom bij families in een ger logeren. Deze mensen houden paarden en we worden ontvangen met airag in plaats van de gebruikelijke melkthee. Airag is een licht alcoholische drank gemaakt van gefermenteerde merrie melk. Het ruikt erg zuur en het smaakt ook zuur. Ik vind het niet lekker en geef mijn kom aan Ganbat die hem dankbaar leegdrinkt. Mongoliërs zijn gek op airag. Onze gastheer moet lachen om mijn gezicht en geeft me een kom melkthee. Dat smaakt stukken beter.

Na de tweede kom thee worden we bij de buren uitgenodigd voor de thee. Eigenlijk zitten we hartstikke vol maar weigeren is onbeleefd en een paar minuten later zitten we aan onze derde en vierde kom thee. Deze mensen spreken alleen Kazachs en omdat Tsovoo deze taal niet machtig is kunnen we niet met elkaar communiceren. In plaats daarvan staren ze ons met een grote grijns onafgebroken aan, zo lang dat ik er zenuwachtig van word. Het gebrek aan privacy begint me op te breken. Na de thee glippen we naar buiten en maken een lange wandeling langs het meer. De omgeving is werkelijk prachtig. Ik fotografeer een ger met besneeuwde bergen op de achtergrond en laat het beeld lange tijd op me inwerken. Zo bijzonder om hier te zijn.

Afscheid van West-Mongolië

Via Ollgi reizen we weer terug naar Ulaanbaatar waar we een paar dagen kunnen genieten van de Westerse gemakken. Hierna gaan we een ander stukje van Mongolië verkennen maar daarover meer in een volgende blog.

Overige informatie

Een reis naar Mongolië kan zwaar zijn vanwege de kou, de hoogte, de primitieve omstandigheden, de lange reisdagen en het eenvoudige eten. Je krijgt er echter een onvergetelijke ervaring voor terug. Nog steeds is mijn reis naar Mongolië één van de meest bijzondere reizen die ik ooit heb gemaakt.

Tijdverschil Mongolië 

Mongolië heeft 2 verschillende tijdzones. In het midden en oosten van Mongolië is het in onze zomertijd 6 uur en in onze wintertijd 7 uur later dan in Nederland. In het westen van Mongolië is het in onze zomertijd 5 uur en in onze wintertijd 6 uur later dan in Nederland.

Reisdocumenten Mongolië 

Voor een bezoek aan Mongolië moet je in het bezit zijn van een paspoort dat bij aankomst in Mongolië nog 6 maanden geldig. Bij een verblijf tot 30 dagen heb je momenteel geen visum nodig.

Aanbevolen vaccinaties Mongolië 

Voor een bezoek aan Mongolië zijn geen inentingen verplicht maar vaccinaties tegen DTP, Hepatitis A en buiktyfus worden aangeraden. Neem +/- 6 weken voor vertrekt contact op met de GGD voor de laatste reisadviezen.

Geldzaken in Mongolië 

De munteenheid in Mongolië is de Tugrik. Op de luchhaven van Ulaanbaatar kun je Dollars en Euro’s omwisselen naar Tugrik. Geld pinnen kan in Ulaanbaatar maar buiten de hoofdstad zijn er weinig pinautomaten. In de winkels en restaurants in Ulaanbaatar kun je ook vaak met je creditcard betalen. In de provinciehoofdsteden kun je overal geld wisselen. Buiten Mongolië kun je geen Tugriks terugwisselen.

Beste reistijd Mongolië 

De beste reistijd zijn de maanden juni, juli, augustus en september. We bezochten Mongolië in september. Overdag was de temperatuur aangenaam maar zodra de zon onder ging werd het al snel ijzig koud. In de nachten vroor het licht.

Onze Mongolië rondreis

We hadden een georganiseerde individuele rondreis geboekt bij een reisbureau gespecialiseerd in Mongolië reizen. Anno 2024 bestaat dit reisbureau helaas niet meer.

Paklijst Mongolië

Wat moet je zeker meenemen naar Mongolië? 

• Stevige wandelschoenen
• Sandalen en/of slippers
• Wandelkleding, bestaande uit minimaal 2 wandelbroeken, meerdere T-shirts en een winddichte fleeche trui
• Winddichte jas
• Lichte regenkleding
• Wandelsokken
• Muts, handschoenen en sjaal
• Eventueel een petje
• Zonnebril
• Zonnebrandcrème
• Slaapzak
• Slaapmatje
• Lakenzak
• Oordopjes tegen snurkende reisgenoten
• Eventueel een warmwaterkruik, erg fijn om je voeten aan op te warmen
• Thermosfles
• Stevige Wandelrugzak
• Camera met reservebatterijen en geheugenkaartjes
• Smartphone voor navigatie en fotografie
• Smartwatch om de route te tracken
• EHBO set
• Water filter
• WC papier
• Vochtige doekjes ivm afwezigheid douche
• Zakdoekjes
• Handdoek

Tip:
Neem ansichtkaarten mee van Nederland. Het weegt niks en het is erg leuk om aan je gastgezin te geven. Stroopwafels worden ook altijd erg gewaardeerd.

Eagle hunter Agalai Nurgaiv

Handige links voor jouw reis naar Mongolië

Documentaire Eagle Huntress

Een prachtige documentaire over de wereldberoemde Eagle Huntress Aisholpan Nurgaiv. Ze is de dochter van Agalai en Alma, de Eagle Hunter familie waar we geweest zijn. Dikke aanrader!

The Eagle Huntress

Dit boek vertelt het bijzondere verhaal van Aisholpan.

Lonely Planet Mongolië

De Lonely Planet reisgids van Mongolië.

Fulltime avonturier

Het boeiende verhaal van Tamar Valkenier die koos voor een vrij en avontuurlijk leven. 2 jaar lang fietste ze de wereld rond en ze trok 4 maanden met haar paard, kameel en hond door Mongolië. 

The Eagle Huntress

Verkrijgbaar bij

bol.com (€18,50)

The Eagle Huntress The True Story of the Girl Who Soared Beyond Expectations

Verkrijgbaar bij

bol.com (€15,99)

Lonely Planet Mongolia

Verkrijgbaar bij

bol.com (€17,99)

Fulltime avonturier

Verkrijgbaar bij

bol.com (€42,70)

Misschien vind je deze artikelen ook interessant

Salar de Uyuni – 4-daagse tour over de hoogvlakte van Bolivia

Georgië, een verrassend leuke vakantiebestemming

Op zoek naar de Komodovaraan