De snelle boot van Lombok naar Bali: een overtocht om nooit te vergeten

Reizen is fantastisch.
Nieuwe plekken ontdekken, andere culturen ontmoeten, adembenemende landschappen bewonderen, onbekende gerechten proeven.
Maar soms is reizen ook gewoon keihard afzien.
Zoals die ene keer toen we de fast boat van Lombok naar Bali namen.

Iedereen die mij een béétje kent, weet: Petra + varen = géén gouden combinatie.
Maar goed, je moet er wat voor over hebben om van A naar B(ali) te komen.

In deze blog neem ik je mee op mijn ergste boottocht ooit.
Hou je vast. Letterlijk.

Een kermisattractie op zee: botsauto’s meets achtbaan

In Bangsal stappen we aan boord van onze fast boat.
Fast is ’ie zéker: zes (!) brullende Honda-motoren van elk 250 pk jagen ons vooruit.
Dit is geen veerboot, dit is een racemonster.

Zodra we de haven uit varen, weet ik het al: dit wordt géén relaxte oversteek.

De zee is ruw vandaag. Héél ruw.
Onze boot schommelt heftig heen en weer en beukt met volle kracht op de golven.
Het voelt alsof we elk moment kunnen omslaan.

Ik zit verstijfd in mijn stoel, mijn blik strak op de horizon gericht.
Het is bloedheet in de cabine en het ruikt naar een mix van benzinedampen en zweet.
Mijn maag protesteert hevig. Ik ben misselijk, duizelig, chagrijnig – en vooral boos. Op mezelf.

Waarom heb ik niet beter gegeten?!
Mijn ontbijt bestond uit een vette pannenkoek.
Mijn lunch? Een banaan en een verdwaald biscuitje.
Oh, wat mis ik mijn havermout met noten en fruit…

Kotszakjes en mantra’s

Jan – mijn rots in de branding – draait zich om en vraagt bezorgd:
“Gaat het? Zal ik een braakzakje voor je vragen?”
Dát is liefde. Ware liefde.

Ik glimlach flauwtjes, neem een slok water en adem diep in, diep uit.
“Alles gaat voorbij.” “Alles gaat voorbij.” “Alles gaat voorbij.”
Mijn mantra. Mijn reddingsboei.

Ik kijk opzij naar mijn buurvrouw.
Ze is doodleuk een boek aan het lezen alsof ze op een bankje in het park zit.
Mijn buurman slaapt. Echt waar, ik hóór hem snurken.
Hóe doen die mensen dat?!

En Jan? Geen idee hoe hij eraan toe is.
Hij zit een rij voor me, ik kan hem niet zien.
Misschien ziet hij ook groen. Of misschien is hij gewoon een held.
Wie zal het zeggen.

Land in zicht! 

Na twee uur varen (wat voelt als een eeuwigheid) doemt Padangbai eindelijk op.
Land! Halleluja.
Ik sta nog te trillen op mijn benen, maar de misselijkheid trekt langzaam weg.

Een vriendelijke vrouw wijst naar een minibusje.
Volgende halte: Ubud.

We hobbelen over kronkelende wegen en staan urenlang vast in de middagspits.

Duizenden scooters schieten rakelings voorbij.
Eindeloos getoeter, stinkende uitlaatgassen.
Mijn hoofd bonkt, mijn rug doet pijn en mijn blaas staat op knappen.

Wat een horrorverkeer.
Maar hé – álles is beter dan die boot.

Home Sweet Home

En dan zijn we er eindelijk: Ubud.
Zodra ik onze homestay binnenstap, voel ik de spanning van me afglijden.

Een warm welkom.
Vriendelijke gezichten. De geur van wierook. Weelderige begroeiing.

En op dat moment weet ik het zeker:
Ja, reizen is soms afzien – maar het is het méér dan waard.

Thuiskomen in het buitenland… dát is misschien wel het mooiste gevoel dat er is. ❤️

Tips tegen zeeziekte (voor als je tóch die fast boat neemt)

• Ga niet aan boord met een lege maag (zoals ik), maar eet iets lichts en voedzaams. Havermout is je beste vriend.
• Kies een zitplaats in het midden van de boot.
• Neem een reispilletje of gember(thee).
• Drink voldoende water, vermijd koffie en alcohol.
• Kijk naar de horizon.
• Ga op tijd naar het toilet, je weet maar nooit.
• Neem een kleine snack mee voor onderweg.
• Herhaal je mantra: “Alles gaat voorbij”.
• En vooral: lach erom – achteraf.

Fast boat? Fast drama!

De fast boat in Indonesië was voor mij een “fast drama”, maar ook een avontuur om nooit te vergeten.

Nu ben ik benieuwd:
Wat was jouw ergste reis ooit? Een vlucht met turbulentie? Een eindeloze busrit?  

Laat het me weten in de reacties, ik lees (en leef) graag met je mee!